بریم سراغ فیلمِ "The After"! خب راستش رو بخوای، منبع حرفام شنیده هاپدیا نیستا، خودم یه عشق فیلمم و یه چیزایی از سینما حالیم میشه. این فیلم کوتاه، کارگردانش میسان هریمنه، اولین تجربه‌ کارگردانیش هم هست انگار. جون جولیس شواباخ هم فیلمنامه رو نوشته، ولی ایده اصلی داستان از خودِ کارگردانه. داستانش درباره یه آقایی به اسم دایو ئه که تو لندن زندگی میکنه و یه زندگی خیلی خوب و مرتبی داره، زن و بچه و همه چی. یه روز با دختر کوچولوش میره دنبال خانومش که یهو یه اتفاق وحشتناک میفته و دخترش جلو چشماش تو یه حمله با چاقو کشته میشه. بعدش هم که انگار خانومش طاقت نمیاره و خودکشی میکنه. یعنی کلاً یهو زندگیش از این رو به اون رو میشه. بعد از یه مدت نشون میده که دایو شده راننده اسنپ (یا اوبر، حالا هر چی که تو لندن بهش میگن!) . خیلی دل و دماغ نداره، با دوستاش و اینا هم انگار قطع رابطه کرده. تو ماشینش مسافر جابجا میکنه و گاهی وقتا هم یاد خاطراتش میفته و مثلاً برای عکس خانوادگیشون تولد مبارک میخونه، خیلی غم انگیزه. یه بار یه زوج رو از فرودگاه سوار میکنه با دخترشون. دختر بچه یه جوریه که انگار یاد دختر خودشو میندازه. وقتی پیاده میشن که چمدون بیاره، دختر بچه میپره دایو رو بغل میکنه. همین بغل کردن کافیه که دایو کلاً میشکنه و میزنه زیر گریه کنار خیابون. یعنی یه جورایی اون محبت کوچیک یهو اون همه غصه و درد رو میاره بالا. فیلم خیلی کوتاهه، فقط ۱۸ دقیقه است، ولی خیلی تاثیرگذاره. از این فیلم‌هاست که آدم رو به فکر فرو میبره. بازیگر نقش اصلیش، دیوید اویلوو، خیلی خوب بازی کرده، واقعاً حس غم و اندوهش رو میشه فهمید. جسیکا پلامر هم هست که نقش زنش رو بازی میکنه، ولی خب نقش کوتاهی داره. از نظر فنی هم فیلم قشنگیه. یه جاهاش فیلمبرداریش خیلی خوبه، مخصوصاً اون صحنه‌هایی که لندن رو نشون میده. صدابرداری و موسیقی‌ش هم به حس و حال فیلم خیلی کمک کرده. موسیقی متن‌ش رو فرانچسکو له متر ساخته، آهنگ‌های پیانویی غمگینی داره که خیلی به داستان میاد. جالب اینجاست که این فیلم کوتاه کلی جایزه برده! بهترین فیلم کوتاه جشنواره هالی‌شرتز شده، جایزه آسترا و انجمن منتقدین فیلم آفریقایی-آمریکایی و NAACP Image Awards رو هم برده. حتی برای اسکار هم نامزد شده بود، هرچند که اسکار رو نبرد ولی خب نامزد شدن خودش خیلیه برای یه فیلم کوتاه. من خودم به شخصه فیلم رو دوست داشتم. به نظرم خیلی خوب تونسته حس از دست دادن و غم رو نشون بده، اونم تو فقط ۱۸ دقیقه. بعضی‌ها هم که نقدش رو نوشتن، همین نظر رو داشتن. مثلاً یه سایتی نوشته بود ۴ از ۵ بهش داده بود و گفته بود فیلم بازی‌های عالی و شخصیت‌پردازی خوبی داره و خیلی خوب تخریب روانی ناشی از فقدان و غم رو نشون میده. یه سایت دیگه هم نوشته بود که فیلم ۱۸ دقیقه‌ایه ولی انگار یه فیلم بلند رو تو این مدت کوتاه تجربه میکنی. در کل اگه دنبال یه فیلم کوتاه تاثیرگذار و غمگین میگردی که به فکرت بندازه، "The After" انتخاب خوبیه. فقط دستمال کاغذی دم دست داشته باش، یهو دیدی اشکت دراومد! 😉